Implant stomatologiczny wewnątrzkostny oraz sposób stymulacji komórek kostnych dla implantów stomatologicznych i innych implantów dokostnych

Opis wynalazku dotyczy implantu stomatologicznego wewnątrzkostnego zbudowanego z co najmniej dwóch płaszczy wszczepu, wszczepu, filaru protetycznego śrubowego z zintegrowanym elementem nadkostnym, na którym mocowana jest korona protetyczna. Implant stomatologiczny według wynalazku posiada rozbudowaną linię krawędziową oraz innowacyjną budowę rozporową. Przewiduje się pokrycie powierzchni wszczepu hydroksyapatytem.
Wynalazek jest efektem realizacji pracy dyplomowej. Powstał projekt oryginalnego rozwiązania konstrukcyjnego, niemającego odpowiednika w rozwiązaniach dostępnych na rynku i stosowanych w praktyce klinicznej. Podstawową zaletą nowej konstrukcji jest możliwość lepszego zakotwiczenia w tkance kostnej i prognozowany szybszy przebieg osteointegracji – to stwierdzenie wymaga jednak potwierdzenia w badaniach klinicznych.
Istotą drugiego rozwiązania patentowego jest sposób stymulacji komórek kostnych dla implantów stomatologicznych oraz innych implantów dokostnych. Polega na stymulacji komórek kostnych względem ich przyrastania do powierzchni implantu poprzez stały nacisk ze strony implantowanego elementu (tu: rozchylonych płaszczy wszczepu) na powierzchnię promieniową łoża kostnego pod implant.

Zastosowanie wynalazku „implant stomatologiczny wewnątrzkostny” jest ukierunkowane na implantację ubytków zębowych zarówno w kości szczęki dolnej jak i górnej. Nowa konstrukcja implantu stomatologicznego przeznaczona jest do odbudowy utraconego uzębienia z możliwością wykorzystania implantu jako filar do osadzenia uzupełnienia protetycznego. Przewiduje się również zastosowanie implantu, jako elementu łączącego również inne implanty z kością (np. płytki zespalające dokostne).
Zastosowanie wynalazku „stymulacja komórek kostnych dla implantów stomatologicznych oraz innych implantów dokostnych” odnosi się m. in. do konstrukcji implantu stomatologicznego wewnątrzkostnego o innowacyjnej budowie rozporowej i wnosi nowy sposób pobudzania komórek twórczych, w celu polepszenia przyczepności elementu implantowanego z kością. Nie tylko stymulacja następuje poprzez kontakt tkanka – implant, lecz dodatkowo przez układ sił działający na granicy kontaktu. A więc zastosowanie owej stymulacji komórek kostnych może mieć miejsce wszędzie tam, gdzie wymagane jest stabilne osadzenie implantowanego elementu w otoczeniu tkankowym (zintegrowanie się wszczepu z kością), zapewnione przez przyrost kości do powierzchni implantu.

implant, stomatologiczny, stymulacja komórek kostnych

Proponowane rozwiązanie konstrukcyjne implantu stomatologicznego wewnątrzkostnego posiada budowę rozporową: zakotwiczony w kości wszczep pod wpływem nacisku ze strony wkręcanego filaru protetycznego śrubowego rozpiera się w przygotowanej uprzednio jamie kostnej, umożliwiając stabilne osadzenie w kości oraz pionizację. Budowa rozporowa zatrzymuje implant, aby nie przemieszczał się w dół. Nacisk na powierzchnię promieniową łoża kostnego ze strony płaszczy powoduje przejęcie części obciążeń, dzięki czemu zmniejsza się siła działająca na dno przygotowanego otworu w kości, co zapobiega jego przebiciu się w głąb tkanek. Utrzymujący się przez cały okres eksploatacji implantu nacisk co najmniej dwóch płaszczy wszczepu na powierzchnię promieniową łoża kostnego ma na celu pobudzanie komórek na poziomie molekularnym, a więc zapewnienie ciągłego kontaktu z otoczeniem tkankowym. Skutkiem jest lepsza przyczepność implantu względem otoczenia tkankowego, a więc stabilne utwierdzenie w jamie kostnej. Wprowadzenie nowej konstrukcji implantu zębowego ma na celu wyeliminowanie pewnych dotychczas spotykanych problemów implantologicznych i zoptymalizowanie jej pod względem minimalizacji ryzyka występowania powikłań o charakterze mechanicznym. Innowacyjność proponowanej konstrukcji implantu stomatologicznego polega na wprowadzeniu rozbudowanej linii krawędziowej implantu (pierścienie i rowki biegnące koliście na przemian na płaszczach wszczepu) oraz zamianie standardowego rozwiązania śrubowego na implant o budowie rozporowej.
Istota wynalazku „stymulacja komórek kostnych dla implantów stomatologicznych oraz innych implantów dokostnych” polega na stymulacji komórek kostnych względem ich przyrastania do powierzchni implantu poprzez stały nacisk ze strony implantowanego elementu (tu: rozchylonych płaszczy wszczepu) na powierzchnię promieniową łoża kostnego pod implant, a więc zapewnieniu ciągłego kontaktu z otoczeniem tkankowym przez cały okres eksploatacji implantu. Duże znaczenie ma rozbudowana linia krawędziowa implantu. Pierścienie biegnące wokół powierzchni trzonu implantu (na płaszczach), stykając się z komórkami kostnymi, pobudzają je: następuje namnażanie się komórek w kierunku przygotowanych do tego celu, biegnących naprzemiennie z pierścieniami, rowków. Głównym założeniem wynalazku jest polepszenie stymulacji komórek kostnych – długookresowe pobudzenie osteoblastów na poziomie molekularnym, polepszenie przyczepności, stabilne zakotwiczenie w kości, zapobieżenie przesuwania się w głąb tkanek, stabilizacja osiowa.

- Twórca jest zainteresowany nawiązaniem współpracy w celu dalszych badań nad wynalazkiem
- Twórca jest zainteresowany wdrożeniem wynalazku
- Twórca wyraża zgodę na udział w Spotkaniu Brokerskim
- Twórca jest zainteresowany zbyciem praw majątkowych do wynalazku